Քաղցրահամ ջրի սակավությունը գլխավոր սպառնալիքներից մեկն է, որին մարդկությունը կբախվի շատ մոտ ապագայում, ասվում է WEF-ի գլոբալ ռիսկերի տարեկան զեկույցում: Մտահոգություն է առաջացնում նույնիսկ քաղցրահամ ջրի պակասի փաստը, որը համեմատաբար բարեկեցիկ երկրում ապրող շարքային քաղաքացին դեռ կարևորում է միայն կոմունալ ծառայությունների համար վճարելիս կամ սուպերմարկետից շշալցված ջուր գնելիս։
Սակայն դա կաորղ է կործանարար հետևանքներ ունենալ ողջ մարդկության համար։ Հետևանքներից կարող են լինել ՝ զինված հակամարտություններ և սոցիալական կատակլիզմներ, զանգվածային միգրացիա ջրի սակավությամբ տառապող շրջաններից, կլիմայի փոփոխություն։ Մենք անձամբ կարող ենք այդ ամենի ականատեսը լինել։Շատ փորձագետների կարծիքով՝ ջրային ռեսուրսների ճգնաժամն իսկապես գլոբալ կդառնա մինչև 2040-2050 թվականները, այսինքն՝ ընդամենը 20-30 տարի հետո, ինչը անխուսափելիորեն կհանգեցնի կառուցվածքային փոփոխությունների աշխարհում, այդ թվում՝ համաշխարհային տնտեսության մեջ։
Թվում է, թե ջուրը պետք է բավարար լինի բոլորի համար, բայց դրա պակասի պատճառով տուժում է մոտ 4 միլիարդ մարդ, այսինքն՝ համաշխարհային բնակչության գրեթե կեսը։ Քաղցրահամ ջրի սահմանափակ հասանելիության խնդրին բախվում են ոչ միայն Մերձավոր Արևելքի և Հյուսիսային Աֆրիկայի, այլև Կենտրոնական Ասիայի, Հնդկաստանի, Կորեայի, Ավստրալիայի, Ռումինիայի, Մոլդովայի, Հունգարիայի և նույնիսկ հյուսիսային շրջանների բնակիչները։ Այնուամենայնիվ, նույնիսկ քաղցրահամ ջրի պակաս չունեցող երկրներում առկա ջրային ռեսուրսների անարդյունավետ օգտագործման և ջրամատակարարման և ջրահեռացման համակարգերի դեգրադացիայի պատճառով դրա աղտոտման մեծ հավանականություն կա։
Քաղցրահամ ջուրը, օգտագործվում է ոչ միայն բնակչության անձնական կարիքները հոգալու համար. այն կազմում է սպառված ջրի ընդհանուր ծավալի ընդամենը 8%-ը։ Շոշափելի մասը բաժին է ընկնում գյուղատնտեսությանը (մոտ 60%) և արդյունաբերությանը (մոտ 30%)։ Ըստ Համաշխարհային բանկի փորձագետների ՝ մեկ մեքենա արտադրելու համար միջինում պահանջվում է մոտ 150,000 լիտր ջուր, իսկ 1 բարել նավթ (159 լիտր) արտադրելու համար՝ 7,000 լիտր։ 1 մլն կՎտ հզորությամբ ՋԷԿ-ը տարեկան սպառում է ավելի քան մեկ խորանարդ մետր ջուր, իսկ նույն հզորության ատոմակայանը ՝ առնվազն 1,6 խմ։ Մեկ տոննա պողպատի արտադրության համար ջրի միջին սպառումը առնվազն 20 խմ է։
Վերջին հարյուր տարիների ընթացքում համաշխարհային ջրի օգտագործումը աճել է վեց անգամ և շարունակում է անշեղորեն աճել՝ աճելով տարեկան մոտ 1%-ով՝ պայմանավորված այնպիսի գործոններով, ինչպիսիք են ժողովրդագրական աճը, տնտեսական զարգացումը և սպառման ձևերի փոփոխությունը:
