Սակայն կան մարդիկ, որոնց մտածողությունն ու գործելաոճը ոչ թե իրականացնում են ընդհանուր խորհուրդներ, այլ ձևավորում են շուկաներն ու տնտեսությունները։ Նրանք չեն փորձում պարզապես «ավելի շատ աշխատել» կամ «ավելի կարդալ», այլ մտածում են ուրիշների տեսադաշտից դուրս գտնվող հարթություններով։

Ուորեն Բաֆեթի, Ջեֆ Բեզոսի, Իլոն Մասկի, Ռեյ Դալիոյի, Սթիվ Ջոբսի և Ջորջ Քլունիի մոտեցումները ցույց են տալիս, որ մեծ գումար վաստակելը պարզապես ջանք կամ հաջողություն չէ։ Դա մտածողության ճկունություն է, ընտրության հստակություն, որակի նկատմամբ անչափելի պահանջներ և հարաբերությունների մեջ վստահության առանձնահատուկ կառուցում։ Նրանք ունեն ընդհանուր մի բան՝ իրենք չեն շարժվում հասարակ մարդկանց տրամաբանությամբ։ Եվ հենց այդ է մեծ տարբերությունը։

Սա այն խորհրդատվական նյութը չէ, որը կասի «աշխատիր շատ, և կհասնես ամեն ինչի»։ Այստեղ ներկայացված է այն, ինչ իրականում աշխատում է՝ մեծ ծավալի գործառույթներ, ճշգրիտ որոշումներ, խիստ ընտրականություն և հոգեբանական ճկունություն։

Ուորեն Բաֆեթ․ «Դու չես կարող հարուստ դառնալ այնտեղ, որտեղ ամեն ինչին համաձայն ես»

Բաֆեթի համոզմունքը պարզ է, բայց դժվար հետևելու։ Նա պնդում է, որ հաջողությունը կախված է ոչ թե այն ամենից, ինչ անում ես, այլ այն ամենից, ինչ չես անում։

Նրա մոտեցումը կենտրոնացած է ընտրության խստության վրա։ Նա մերժում է գրեթե ամեն ինչ՝ բացառությամբ այն հնարավորությունների, որոնք համապատասխանում են իր երկարաժամկետ նպատակին։

Սա նշանակում է՝

• Հեռացնել անիմաստ նախագծերը,

• Չհետևել շեղող առաջարկներին,

• «Հարմար» գործերը չընդունել, եթե դրանք իրական արդյունք չեն ստեղծում,

• Եվ աշխատել ոչ թե շատ, այլ ուղղված, խիստ ընտրովի կերպով։

Բաֆեթը գումար է վաստակում ոչ թե ջանքերի քանակով, այլ դրանց ուղղվածությամբ։

Ջեֆ Բեզոս․ «Հարստությունը գալիս է ոչ թե ռիսկից, այլ ճիշտ վերջնական հաշվարկից»

Բեզոսը հակառակ է դասական «վերցրու ռիսկերի» մոտեցմանը։ Նա միշտ հաշվարկում է ապագան, ոչ միայն ներկան։

Նրա գլխավոր հարցն է․
«Ի՞նչի համար ես կզղջամ, եթե սա չանեմ»։

Բեզոսի մոտեցումն անսպասելիորեն պարզ է․

• որոշումները չպետք է լինեն վախով պայմանավորված,

• ապագայի հնարավոր երջանկությունն ավելի կարևոր է, քան ներկայի հարմարավետությունը,

• ոչինչ չանելուն զղջալը սովորաբար ծանր է, քան սխալ անելուն։

Նրա հաջողության հիմքում ռիսկ չի, այլ ճիշտ մեթոդոլոգիա։

Իլոն Մասկ․ «Քո աշխատաուժի առավելությունը քո մրցակցային առավելությունն է»

Մասկը գործում է ըստ մի սկզբունքի․
«Կատարիր այն, ինչ մյուսները չեն ուզում»։

Այս մոտեցման մեջ է նրա հաղթանակի գաղտնիքը։ Մարդիկ հիմնականում չեն ուզում զբաղվել դժվար, երկարատև, տեխնիկական կամ ձանձրալի գործերով։ Իսկ Մասկն ընտրում է հենց այդ տեղերը՝ որտեղ մրցակցությունն ամենափոքրն է, բայց արժեքը՝ ամենամեծը։

Գործնական իմաստով սա նշանակում է՝

• մտնել բարդ ոլորտներ, որտեղ քիչ մասնագետներ կան,

• տիրապետել այն հմտություններին, որոնք պահանջված են, բայց դժվար են սովորելու համար,

• անել այն, ինչ «անհնար» է թվում։

Ռեյ Դալիո․ «Փողը հետևանք է, ոչ նպատակ»

Դալիոյի մտածողությունը հիմնված է համակարգերի վրա։ Նա ասում է՝
«Եթե ուզում ես գումար, գտիր սխալ, որը մարդիկ չեն նկատում, և ուղղիր այն»։

Դալիոն փող աշխատում է խնդիրներ լուծելով, ոչ թե իդեաներ վաճառելով։ Նրա մոտեցումը էական է՝

• ոչ թե սկսել «ինչ անել» հարցից,

• այլ «ինչ է սխալ աշխատում» հարցից։

Նա տեսնում է համակարգային բացերը և ստեղծում լուծումներ, որոնք երկարաժամկետ են ու դիմակայուն։

Սթիվ Ջոբս․ «Բարձր որակը եկամուտի արագացուցիչ է»

Ջոբսը հավաքեց մի սկզբունք՝ դարձնել որակը ոչ թե տարբերող հատկություն, այլ հիմնական competitive advantage։

Նա համարում էր, որ եթե արտադրանքը իսկապես բացառիկ է, ապա դրա համար շուկան միշտ կգտնի տեղ։
Որակը նրա մոտ պարզապես դիզայն չէր, այլ մտածողություն։

Այս մոտեցումը սովորեցնում է՝

• չանհանգստանալ զուտ «համապատասխանելու» վրա,

• ստեղծել այն, ինչ մրցակիցները չեն կարող կրկնել,

• և աշխատել մանրամասների վրա մինչև կատարելություն։

Ջորջ Քլունի․ «Քո անունը քո առաջին կապիտալն է»

Քլունին հասկացել է մի բան, որը շատերը դեռ անտեսում են․
մարդիկ ներդրումներ են անում անունների, ոչ նախագծերի մեջ։

Համբավը, վստահությունը, հավատարմությունը՝ այս բոլորը կապիտալ են, որը գումարից ավելի կայուն է։

Զարգացնել այդ կապիտալը նշանակում է՝

• անել այն, ինչ խոստացել ես,

• պահպանել հարաբերությունները, անգամ եթե համագործակցությունը ավարտվել է,

• աշխատել այնպես, որ քեզ հետ գործ անելը արժանիք լինի, ոչ ռիսկ։