Աշխատանքը դառնում է ինքնություն․ ինչպես չկորցնել ինքներդ ձեզ ձեր կարիերայում

Ճիշտ կարիերան՝ երբ մարդը զարգանում է, բայց չի կորցնում ինքն իրեն։

Ժամանակակից աշխարհում աշխատանքը վերածվել է ոչ միայն եկամտի աղբյուրի, այլ նաև ինքնության ձևավորման առանցքային մասի։ Մենք այլևս չենք ասում՝ «Ես աշխատում եմ այս կամ այն տեղ», այլ ինքնաբերաբար մեզ սահմանում ենք մեր մասնագիտությամբ՝ «Ես ծրագրավորող եմ», «Ես դիզայներ եմ», «Ես ղեկավար եմ»։ Այդ ձևակերպումները կարծես ավելի ճշգրիտ են, բայց իրականում՝ ավելի կտրուկ։ Դրանք մեզ դարձնում են ոչ թե մասնագիտություն ունեցող մարդիկ, այլ մեր մասնագիտության մարմնավորում։ Այդ երևույթը ունի մի կարևոր կողմ՝ այն ուժ է տալիս, նպաստում է նպատակասլացությանը, ստեղծում է պատկանելու և կայունության զգացում։ Սակայն նույն ուժը կարող է մեզ դարձնել կախված, սահմանափակված և նույնիսկ՝ կորցրած ինքներս մեզ։

Երբ աշխատանքը դառնում է ինքնության հիմնական աղբյուրը, մարդը սկսում է իր արժեքը չափել աշխատանքային հաջողություններով։ Լավ օրերը բարձրացնում են ինքնավստահությունը, իսկ խնդիրները կամ քննադատությունը ընկալվում են ոչ թե որպես մասնագիտական, այլ գոյաբանական հարված։ Արդյունքում մասնագիտական խնդիրներն այլևս չեն առանձնանում անձնականներից, իսկ ձախողումը դառնում է ինքնության ներսում ճեղք։ Սա վտանգավոր է, որովհետև մարդն աստիճանաբար կորցնում է իր բազմաշերտությունը։ Նա դադարում է հիշել, որ ինքն ունի հետաքրքրություններ, հարաբերություններ, ստեղծարար կողմ, հանգստանալու ձևեր, զգացմունքներ, որոնք չեն սահմանվում աշխատանքի շրջանակում։

Աշխատանքի հետ չափազանց սերտ ինքնությունը նաև ուժեղացնում է այրման ռիսկը։ Երբ մարդը իրեն տեսնում է միայն աշխատանքի աչքերով, նա սկսում է իրեն նույնացնել պարտականությունների, ժամկետների և սպասումների հետ։ Այդ պահին ցանկացած փոփոխություն, դժգոհություն կամ անորոշություն ընկալվում է ոչ թե որպես մասնագիտական դժվարություն, այլ որպես սեփական «ես»-ին ուղղված սպառնալիք։ Այսպիսի ներքին կապը հանգեցնում է հոգնածության, խուսափողականության և շատ դեպքերում՝ լիակատար սպառվածության։

Այդ ամենից խուսափելու համար կարևոր է աշխատանքի մեջ հնարավորինս պահպանել ինքնության ամբողջականությունը։ Մասնագիտությունը և դերը կարող են լինել ձեր կյանքի մի մասը, բայց երբեք՝ ամբողջական սահմանումը։ Դուք չպետք է ձեզ սահմանեք միայն աշխատանքով։ Դուք մարդ եք, ով կատարում է որոշակի աշխատանք, բայց դրանից դուրս գոյություն ունի ձեր ամբողջ աշխարհը։ Կարևոր է պահել այն գործերն ու զբաղմունքները, որոնք կապված չեն արտադրողականության, մրցակցության կամ գնահատականի հետ․ դրանք հիշեցնում են, որ դուք ունեք ինքնություն, որն անկախ է աշխատանքային հաջողություններից։

Նշանակություն ունի նաև սահմանների պահպանումը։ Աշխատանքը չպետք է ներթափանցի այն տարածքներ, որտեղ ձևավորվում են ձեր արժեքները, անձնական հավասարակշռությունը և ներքին անվտանգությունը։ Կարելի է սիրել աշխատանքը, ձգտել արդյունքի, ունենալ մեծ նպատակներ, բայց չի կարելի թույլ տալ, որ աշխատանքն ավարտվի այնտեղ, որտեղ ավարտվում է դուք։ Կարիերան պետք է դիտել ոչ որպես ինքնություն, այլ որպես ճանապարհ։ Ճանապարհը փոխվում է, ուղղությունները՝ նույնպես, բայց ինքնությունը պետք է մնա ձեր ներքին հենքը։

Ճիշտ կարիերան՝ երբ մարդը զարգանում է, բայց չի կորցնում ինքն իրեն։ Այն է, որտեղ առաջընթացը չի պահանջում զոհաբերել սեփական արժեքները։ Ճիշտ աշխատանքը խթանում է աճը, իսկ սխալ աշխատանքը ստիպում է մարդուն մոռանալ՝ ով է նա։ Աշխատանքը կարող է զբաղեցնել ձեր օրերը, բայց ինքնությունը պետք է պահի ձեր հիմքը։ Եթե կարիերան դառնում է ձեր ամբողջ աշխարհը, վտանգ կա՝ մի օր կհասկանաք, որ ձեր աշխարհում դուք չեք մնացել։

Աշխատանքը կարևոր է, ուժ է տալիս, նպաստում է կայունությանը, բայց այն երբեք չպետք է դառնա ինքնության ամբողջական սահմանումը։ Ոչ մի պաշտոն, հաջողություն կամ առաջխաղացում արժեք չունի, եթե դրանց դիմաց կորցնում եք այն, ինչ ձեզ դարձնում է մարդ։ Կարևոր է պահպանել հավասարակռությունն ու հիշել՝ կարիերան ձեր ճանապարհն է, իսկ ինքնությունը՝ ձեր տունը։ Եվ ցանկացած ճանապարհ արժեք ունի միայն այն դեպքում, երբ վերջում տուն վերադառնալիս այնտեղ կանգնած է այն մարդը, ով դուք իսկապես եք։