Ներկայումս Ադրբեջանը, օգտվելով ռազմական և դիվանագիտական մակարդակում գրանցած ձեռքբերումներից, ապահովում է դրանց հանրայնացումը, ընկալելիությունը նաև գիտական շրջանակներում, այլ կերպ ասած՝ զբաղված է գիտական լոբբինգով, որը մեծ ազդեցություն է գործում միջազգային գիտական հանրույթի կողմնորոշումների վրա: Իսկ այն դեպքում, երբ մեր գիտական հանրույթի նեղ մասնագիտական շրջանակների ներկայացուցիչները բավարար չափով աշխատանք չեն իրականացնում միջազգային հանրությանը Հայաստանի և Արցախի անխախտելի կարմիր գծերը հնարավոր գործիքներով հասանելի և ընկալելի դարձնելու համար, ապա դժվար չէ կռահել, թե ինչպիսին կլինի միջազգային գիտական շրջանակների վերաբերմունքն, առհասարակ, հայկականության ֆենոմենի նկատմամբ:
Մենք կարիք ունենք գիտակցելու, որ Հայաստանի Հանրապետության հակառակորդ երկրների փաստացի առավելությունը չընդհատվող հետևողականությունն է և սեփական ազգային շահերն առաջ մղելու կամքն ու պատրաստակամությունը: Գուցե լինեն մարդիկ, և պնդեն, որ դրանք խմբային շահեր են, սակայն անկախ դրանից այդ շահերը ծառայում են նրանց դիրքորոշումների լեգիտիմացմանը բոլոր հնարավոր հարթակներում: Իսկ թե որտեղ ենք մենք այս ամենում՝ ներկա փուլում պատասխան չունեցող հարց է…
