Հայաստանում բնակչության գրեթե երկու երրորդը (ավելի ստույգ՝ 64%) ապրում է քաղաքներում, իսկ մեկ երրորդից ավելին (37%) ապրում է մայրաքաղաք Երևանում։ Հիշեցնենք, որ ավելի քան կես դար առաջ մայրաքաղաքը հատել է 1 միլիոն բնակչի հեղինակավոր մակարդակը։ Խորհրդային իշխանության տարիներին Երևանը դարձավ հանրապետության անվիճելի քաղաքական, տնտեսական, գիտական և մշակութային կենտրոնը։
Սակայն նման կենտրոնացումը փոքր երկրում ուներ նաև իր բացասական կողմը։ Մասնավորապես, դա հանգեցրել է մայրաքաղաքի և մարզերի անհավասար զարգացմանը։ Պատկերավոր ասած՝ գավառը միշտ մնացել է մեր «մեգապոլիսի» ստվերում՝ շատ առումներով նկատելիորեն հետ մնալով դրանից։
Անցած տասնամյակների ընթացքում Երևանում բնակարանաշինությունը բառացիորեն վերափոխել է քաղաքը, հատկապես կենտրոնը։ Բայց այս առաջընթացը հանգեցրեց նաև անցանկալի հետևանքների։ Այսպիսով, Երևանում նկատելիորեն աճել է շենքերի խտությունը, ինչի արդյունքում քաղաքում առաջացել է խնդիրների մի ամբողջ շարք։ Մարզային քաղաքները կարծես թե նման խնդիրների չեն բախվում բնակարանաշինության «արագ տեմպերի» բացակայության պատճառով։
Ի դեպ, դատելով պաշտոնական վիճակագրության հրապարակումներից, վերջին քսան տարիների ընթացքում Հայաստանում բազմաբնակարան շենքերի թիվը նվազել է 3,1 հազար միավորով (կամ գրեթե 14%-ով)։ Թերևս որոշ շինություններ (օրինակ՝ բնակելի զորանոցներ), որոնք քանդվել են, դուրս են գրվել բնակարանային ֆոնդի պետական հաշվառման ժամանակ։ Մայրաքաղաքում բազմաթիվ հին բազմաբնակարան շենքեր քանդվեցին՝ նոր շենքերի համար ճանապարհ բացելու համար (դասական օրինակ է Հյուսիսային պողոտան): Չի կարելի բացառել այս երեւույթի այլ, արդեն սուբյեկտիվ պատճառները։
Հանրապետությունում բնակարանների թիվը նույն ժամանակահատվածում աճել է 47,5 հազար միավորով (կամ 12%-ով)։ Դրան նպաստել է մայրաքաղաքում բազմաբնակարան շենքերի ակտիվ շինարարությունը։ Հաշվի առնենք, որ մասնավոր բնակարանների թվի աճ, վիճակագրական հաշվառման մեջ, հնարավոր է նաև հանրակացարանների սեփականաշնորհմամբ։ Ներկայումս երկրի բնակարանային ֆոնդը ներառում է 460,8 հազար բնակարան, որոնց կեսից ավելին գտնվում է մայրաքաղաքում։
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ news.am
