Աշնանային ընթերցանություն․ 5 գիրք, հանգիստ ու տաք երեկոների համար

Աշնանային ընթերցանություն․ լավագույն գրքերը հանգիստ ու տաք երեկոների համար

Ինչ կարդալ աշնանային երեկոներին

Աշնան երեկոները իրենց մռայլ լույսով ու լռությամբ կարծես ստեղծված են ընթերցանության համար։ Երբ դրսում քամին է ու անձրևի ձայնը՝ ամենահարմար պահն է մտորելու, հանգստանալու և խորանալու լավ գրքի մեջ։ Ահա մի քանի ստեղծագործություն, որոնք համապատասխանում են հենց այդ տրամադրությանը։

Ֆրանց Կաֆկա – «Դատավարություն»

Մարդու անորոշության, վախի և բյուրոկրատիայի անհեթեթության մասին վեպ։ Գլխավոր հերոսը՝ Յոզեֆ Կ., ձերբակալվում է առանց պատճառի և հայտնվում անհասկանալի համակարգի մեջ։ Կաֆկան ստեղծում է մթնոլորտ, որը միաժամանակ սառը, խորհրդավոր և խորը է՝ ճիշտ աշնան պես։
Այս գիրքը ոչ թե արագ ընթերցելու, այլ խորհելու համար է։

Ալբեր Քամյու – «Օտարը»

Աշնանը հաճախ մտածում ենք կյանքի իմաստի, հեռավորության ու անտարբերության մասին։ Քամյուի այս վեպը հենց այդ մասին է։ Մյուրսոն՝ հասարակ մարդ, իր սովորական կյանքի մեջ հանկարծ հայտնվում է մի իրավիճակում, որտեղ առերեսվում է գոյության անabsurd իրականությանը։
Պարզ, բայց ուժեղ գիրք՝ մտորումների երեկոների համար։

Ջորջ Օրուել – «1984»

Թեև կարդալը երբեմն ծանր է, աշնանը այս գիրքը ստանում է լրիվ այլ հնչեղություն։ Այն ոչ միայն քաղաքական համակարգերի մասին է, այլև՝ մարդու գիտակցության, ազատության և ճշմարտության սահմանների։ Օրուելի մթնոլորտը՝ մշուշոտ, ճնշող և սառն, շատ համահունչ է աշնան լույսերին։

Ռեյ Բրեդբերի – «Աշնանային ժողովուրդը»

Վարպետորեն գրված պատմություններ աշնան, մթության և մարդու ներաշխարհի մասին։ Բրեդբերիի լեզուն տաք է, պատկերավոր ու մի փոքր նոստալգիկ։ Եթե սիրում ես աշնանային մթնոլորտը՝ սա լավագույն ընտրությունն է։

Ջեք Լոնդոն – «Սրտերի կանչը»

Բնության և մարդու բնազդների մասին պատմություն, որտեղ գործողությունները տեղի են ունենում սառը հյուսիսում։ Լոնդոնը ցույց է տալիս, թե ինչպես է մարդը պայքարում կենդանական աշխարհի օրենքների մեջ՝ ուժի, գոյատևման և արժանապատվության համար։ Թեև պատմությունը հյուսիսում է, այն ունի նույն մթնոլորտը, ինչ աշնանը՝ կտրուկ, սուր, իսկական։

Ինչու հենց այս գրքերը

Այս բոլոր ստեղծագործություններն ունեն մեկ ընդհանուր բան՝ նրանք ստիպում են կանգ առնել և մտածել։ Աշունը ինքնավերլուծության եղանակ է՝ ոչ թե փախչելու, այլ հասկանալու, թե որտեղ ես դու ինքդ քո պատմության մեջ։

Կաֆկան, Քամյուն, Օրուելը, Բրեդբերին ու Լոնդոնը այդ հարցերը տալիս են տարբեր ձևերով, բայց նույն ուժով։

*հոդվածը պատրաստելիս օգտագործվել է նաեւ ԱԲ